آموزش تبدیل یک فیلم به DVD

 پر واضح است که DVD به دلیل ظرفیت بسیار بالایی که دارد برای ذخیره و نگهداری فیلم‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، با وجود این یک فیلم را نمی‌توان به صورت کامل روی یک DVD ذخیره کرد. پس برای ذخیره‌کردن یک فیلم کامل روی DVD شما نیاز به کوتاه یا فشرده‌کردن اطلاعات مربوط به فیلم مورد نظر دارید. به منظور فشرده‌کردن ویدئو‌ها گروهی با نام Moving Picture Expert Group یا همان MPEG استاندارد‌هایی به منظور فشرده‌سازی عکس‌های مرتبط با فیلم مورد نظر و تبدیل آن به فریم‌های کوتاه‌تر طراحی کرده‌اند.

برای این‌که بتوانید یک فیلم را روی دی‌وی‌دی ذخیره کنید، لازم است ابتدا فرمت فیلم مورد نظر را به MPEG-2 تبدیل کرده، سپس روی دی‌وی‌دی مورد نظر‌تان ذخیره کنید. این نحوه ذخیره‌سازی اطلاعات به صورت یک استاندارد جهانی درآمده و در همه جا مورد تائید است، به همین علت DVD Player برای پخش فیلم‌ها ابتدا کد آنها را باز کرده (رمزگشایی کرده) یا به عبارتی فیلم‌تان را decode می‌کند، سپس تصاویر را نمایش می‌دهد. به عبارتی عمل غیر فشرده‌سازی فیلم در همان حین که شما در حال نگاه‌کردن به آن هستید توسط DVD Player صورت می‌گیرد، ولی سرعت این کار به اندازه‌ای زیاد است که شما نمی‌توانید بفهمید دستگاه در حال رمزگشایی اطلاعات مربوط به تصویر فیلم‌تان است.

به طور کلی فیلم‌ها با سرعت 24 فریم در هر ثانیه ذخیره می‌شود، این یعنی در هر ثانیه 24 عکس کامل روی صفحه نمایش داده می‌شود. البته در کشورهایی مانند ژاپن و آمریکا تلویزیون‌ها با کمک National Television Standard Committee یا NTSC فرمت استاندارد شده‌‌شان را طراحی کرده‌اند. این فرمت استاندارد شده یا همان NTSC در کل فیلم‌ها را با سرعت 30 فریم در ثانیه ذخیره کرده و سپس نشان می‌دهد، هرچند این فریم‌ها را در 60 فیلد مختلف نمایش می‌دهد، که هرکدام از این فیلد‌ها دگرگونی مورد نظر خودشان را در تصویر ایجاد می‌کنند. در دیگر کشور‌ها از فرمت متفاوت PAL یا Phase Alternating Line استفاده می‌شود، که به آن معناست که در هر ثانیه 50 زمینه مختلف از تصویر نمایش داده می‌شود. تنها تفاوت متد دیگر کشورها با دو کشور قبلی در رزولوشن تصاویر نمایش داده شده است، چرا که هنگامی که تصاویر با سرعت 50 تصویر در ثانیه نمایش داده می‌شود resolution تصاویر بیشتر از حالت 60 عکس در هر ثانیه است. به دلیل وجود تفاوت در سرعت فریم‌ها و رزولوشن‌ها، لازم است فیلم‌ها با فرمت MPEG به هر دو شکل NTSC یا PAL در سیستم مورد نظر ذخیره‌سازی شود تا بتوان براحتی آنها را تماشا کرد.

مرحله بعد MPEG encoder که فایل فیلم‌های فشرده شده را ایجاد می‌کند، ابتدا هر فایل را آنالیز کرده، پس از آن تصمیم می‌گیرد به چه شکلی فایل مورد نظر را رمزگشایی کند. در حقیقت فناوری‌های مورد استفاده در این روش فشرده‌سازی به اینها ختم نمی‌شود، بلکه راه‌های دیگری برای جلوگیری از ذخیره‌سازی اطلاعات تکراری و غیرمرتبط با کل تصاویر فیلم، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در عمل این فناوری برای کم‌‌کردن حجم اطلاعات ذخیره شده و بالا بردن کارایی است. هر فریم به سه روش زیر کد‌گذاری‌ می‌شود:

اولین روش intraframe یا درون فریمی است. در این متد تصویر کامل اطلاعات موجود روی آن فریم به طور کامل ذخیره می‌شود. متاسفانه مشکل این متد کد‌گذاری به حداقل رساندن فشرده‌سازی است، زیرا که اطلاعات به طور کامل ذخیره می‌شود و حجم زیادی برای ذخیره آنها نیاز است، در عمل حداقل فشرده‌سازی برای اطلاعاتی که می‌خواهند فشرده‌سازی شود، صورت می‌پذیرد.

دومین روش فشرده‌سازی اطلاعات Predicted Frame یا فریم‌های قابل پیش‌بینی نام د‌ارد. در این شیوه اطلاعات مورد نیاز برای دستگاه DVD Player ذخیره می‌شود تا این دستگاه به شکلی که باید تصاویر ذخیره شده را بخواند و نمایش دهد. این یعنی هر فریم تنها اطلاعات مربوط به تغییر عکس از فریم قبلی را دارد، نه چیزی بیشتر؛ پس به طور کلی می‌توان گفت که دستگاه DVD تنها تفاوت‌ها را می‌خواند نه چیزی بیشتر.

در نهایت روش سوم که دوسویه یا همان bidirectional است، چنانچه دستگاه مورد نظر بخواهد این نوع از فریم‌ها را نمایش دهد، لازم است اطلاعات جانبی زیادی را در زمینه فریم‌های پیشگو بخواند یا از پیش بداند. با استفاده از این شیوه اطلاعات مربوط به محیط اطراف یا همان پیش‌زمینه فیلم ذخیره می‌شود. پس از آن اطلاعات مربوط به عکس مورد نظر تنها حدس زده می‌شود؛ به بیان دیگر رنگ و موقعیت دیگر پیکسل‌ها با این روش تخمین زده شده و پس از آن بازسازی می‌شود، در نهایت شما شاهد آن خواهید بود.

این‌که به کدام یک از سه روش گفته شده فیلم شما کدگذاری می‌شود، بستگی به دستگاه رمزگشا دارد که البته این هم کاملا وابسته به نوع صحنه‌ای است که این دستگاه، خواندن آن را بر عهده گرفته است. برای مثال اگر برنامه خبری تلویزیون در حال تبدیل به یکی از فریم‌های گفته شده باشد، تعداد بسیار زیادی از فرم‌ها را می‌توان از قبل بازسازی کرد؛ زیرا بیشتر فریم‌ها مشابه یکدیگر است و از یک صحنه به صحنه بعدی دچار تغییرات چندانی نمی‌شود. از طرف دیگر هنگامی که در حال بازسازی صحنه‌هایی هستید که تصاویر با سرعت زیاد‌تر از حد معمول در آنها تغییر می‌کند، یعنی به صورت تصویر در تصویر و با سرعت زیاد فریم‌ها تغییر می‌‌یابد، تعداد بسیاری از intraframe‌ها باید خوانده شود تا بتوان کل صحنه مورد نظر را بازسازی کرد. به دلیل تمام موارد گفته شده تعداد فریم‌های صحنه‌هایی مانند اخبار و تصاویری که تحرک چندانی ندارد بسیار کمتر از فریم‌بندی‌کردن صحنه‌هایی است که تغییرات بسیار زیادی دارد، در این باره می‌توان به تصاویر مربوط به فیلم‌های اکشن و بسیار متحرک اشاره کرد. به همین دلیل ظرفیت ذخیره‌سازی تصاویر دیجیتال به صورت MPEG بسیار متغیر بوده و به نوع تصاویر مورد نظر برای ضبط بستگی دارد؛ بنابراین نمی‌توان یک ظرفیت واحد و مشخصی برای تمام تصاویر ذخیره شده و ویدئو‌ها تعیین کرد.

در نهایت باید اضافه کنیم درک این‌که دستگاه DVD player دقیقا به چه شکل کار می‌کند و فیلم‌ها و تصاویر را به شما نمایش می‌دهد، کار چندان آسانی نیست. البته در این میان هر دستگاهی که برای عمل پخش دی‌وی‌دی مورد استفاده قرار می‌گیرد لازم است نیروی زیادی برای پردازش تمام آن اطلاعات صرف کند. شاید برخی DVD player‌ها و رایانه‌‌های قدیمی‌تر قدرت و توانایی انجام تمام این موارد را نداشته باشد، پس نمی‌تواند فیلم مورد نظر‌تان را پخش کنند.